248. Cappuccinoblog ( 6 ) ... Een poot uitdraaien

Dan hadden we afgelopen week nog het DSB-debâcle. Woekerrentes, ofte wel een provisie van 80% die bovenop de leningen komt.
Het kan nog erger. De 15-dagen lening die het bedrijf Ferratum sinds kort aanbiedt is onlangs al terecht door het Nibud op de korrel genomen. Over het bedrag van 100, 200 of 300 euro wordt voor 15 dagen namelijk 25% rente gevraagd. Dat is, rekent het Nibud voor, 600% op jaarbasis. Lenen tegen 600%, wie wil dat nou niet, zou ik bijna zeggen. De werkelijkheid blijkt veel smakelijker! De effectieve rente voor zo'n lening is op jaarbasinamelijk...: 21176%, rekent Thijs uit op eco.nomie.nl. Natuurlijk, spaar- en beleggingsproducten zijn vaak behoorlijk ingewikkeld. Economie is niet mijn sterkste kant, maar dit noem ik gewoon: een poot uitdraaien.

Kijk voor de uitleg van Thijs op: http://eco.nomie.nl/2007/08/een-poot-uitdraaien/

'Cappuccinoblog', een kort sfeerblog van maximaal 100 woorden.
Idee: http://espressostories.com/


© Matti, 25 oktober 2009
Ook gepubliceerd op mijn Schrijfblog bij Trouw.
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

247. Cappuccinoblog (5) ... Huwelijksnacht

Bruidsparen in spé, opgelet. Denk eraan dat de trouwdag een beetje volgens planning verloopt. Een Spaanse bruid namelijk is haar huwelijksnacht in de cel begonnen, omdat ze een agent naar de keel vloog. Dat maakte de Spaanse politie dinsdag jl. bekend. Het voorval vond plaats in de badplaats Salou, ongeveer 150 kilometer ten zuidwesten van Barcelona. Het bruidspaar stond op het punt om hun feest in een hotel te verlaten om samen de huwelijksnacht door te brengen, toen er een opstootje ontstond tussen beide families van het kersverse stel. Toen hotelpersoneel rumoer uit de zaal hoorde, alarmeerden zij de politie. De politie arriveerde, waarna de bruid een agent bij de keel greep en hem een klap gaf. Ze werd meegenomen naar het bureau om moederziel alleen de huwelijksnacht in te gaan. Jammer toch, het blijkt maar weer dat goede familieverhoudingen essentieel zijn bij een huwelijk.

-------------------------
Zie ook:
240. Cappuccinoblog (1)... Italië
241. Cappuccinoblog (2)... Betoverend
242. Cappuccinoblog (3)... Chairman
244. Cappuccinoblog (4)... Gehaktdag

'Cappuccinoblog', een kort sfeerblog van maximaal 100 woorden.
Idee: http://espressostories.com/


© Matti, 24 oktober 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

246. Olijfolie (II)

Versie II van blog 243. Olijfolie

Met een gewoontegetrouw gebaar zet ze de spullen op de band. Routinematig pakt de cassière één voor één de producten en haalt ze langs de scanner.
'Dat is tweeëntwintig vijfënzeventig mevrouw.'
'Spaart u zegels?
'Wilt u pinnen?'
'Tot ziens'
Behalve het schudden en knikken van haar hoofd is er nauwelijks contact.


Dankzij de avondopenstelling kon ze tegenwoordig op haar gemak alles nog even aankopen. Bijna sluitingstijd alweer. Het is drie minuten voor negen. 'Is het eigenlijk wel verstandig, om 's avonds boodschappen te gaan doen?, dacht ze in een fractie van een moment. Ze stopt haar aanwinst, de wekelijkse boodschappen, in haar beige tas. Bij de uitgang ziet ze hen opeens: twee donkergekleurde allochtone jongens. Rond de twintig, taxeert ze.
[i]'Hey baby, kun je het allemaal wel dragen?' zegt de één.
'Zal ik even helpen tillen?'


Theo Oudemans staat peinzend voor het raam. Waar blijft zijn nichtje Suzan nou? Het is al bijna tien uur. Ze zou tegen half tien even langskomen, had ze gezegd. Nog met een verlaat verjaardagscadeau. Typisch de jongere generatie dacht ie. Ze kijken tegenwoordig niet op een paar minuutjes. Ach, nog maar even geduld, ze zal wel niet in zeven sloten tegelijk lopen...


'Türgu, jongen, zie je dat grietje daar, met dat zwarte koppie haar en die grote tas? Ze geeft geen sjoege. Zal wel weer zo'n eigenwijze trut zijn. Ze heeft vast geld zat. Kijk eens was een grote tas met spullen'. Memhet en Türgu staan zoals altijd wat rond te hangen voor de Mickey Markt. Memhet geeft een schop tegen het bierblikje, dat hij net leeg heeft. 'Weet je Türgu, man, we gaan die meid pakken weet je. Ik houd niet van dat hooghartige gedoe. Die mot een lesje hebben, weet je. Hey man, geef me nog een peuk van je. En zet dat stomme geluidsding uit, weet je. Kom mee man, daar gaat ze...'


Bij de uitgang van de Mickey Markt ziet ze dat de andere knul , schuin achter hem, een een zonnebril draagt.
Zonnebril? 's avonds om negen uur?
Onwillekeurig trekt Susan haar naveltruitje wat verder naar beneden.
'Zullen we even helpen?'
'Ik kan het zelf wel af'
Ze loopt naar haar fiets en hangt de tas aan het stuur. Ze voelt in haar broekzak naar het fietssleuteltje. 'Ik ben mijn mobiel vergeten mee te nemen ...', peinst ze...
'Wij lopen wel even een stukje mee hoor'
'Ben je niet bang in het donker?'
De andere jongen had haar bagagedrager vastgegrepen en stond uit alle macht te trekken. 'Laat los, joh, doe niet zo stoer'.


Wat gek, geen gehoor. Jennie van Zanten probeert het nog één keer. Ze belt aan bij haar buurmeisje Suzan. Morgenochtend komt haar neef Martin langs op de koffie. Zou het nou niet leuk zijn om Suzan ook uit te nogdigen?. Heeft ze wat aanspraak met iemand van haar eigen leeftijd. Martin is ook nog vrijgezel, je weet nooit. Ja, ze passen misschien wel bij elkaar. Jennie haalt haar schouders op. Geen gehoor. Ze kijkt op haar horloge: tien over negen. Ze kijkt door het raampje naar binnen. Helemaal donker. Ach ja, schiet haar opeens te binnen: Suzan zal vast boodschappen aan het doen zijn. Dat doet ze meestal aan het eind van de week. Straks nog maar eens aanbellen.... Jennie schuifelt weer terug en trekt de voordeur zachtjes achter zich dicht...


Suzan keek om zich heen. Dit gedeelte van de woonwijk, waar veel forensen wonen, leek er nu opeens veel stiller uit te zien. In de straat die ze net passeerde, brandden hier en daar wat lichten achter de gesloten gordijnen. Ze moest nog 400
meter. Abrupt kwam haar fiets tot stilstand.
'Wij gaan jou wel even helpen hoor. Je woont toch alleen?' zei de jongen naast haar. De twee jongens waren haar gevolgd.
'Mijn oom wacht op me', zegt ze snel.
Suzan wees met haar uitgestrekte vinger naar de huizen voor haar. De andere jongen greep haar rechterpols vast. Suzan rukte zich los, smeet haar fiets op de grond en zette het op een lopen. Ze rende uit alle macht richting haar flat. Gelukkig, ze was de jongens kwijt. Helemaal overstuur wandelde ze de fietsenkelder in.


'Dat gaat zo maar niet'.
Opeens stonden ze weer vlak voor haar bij de ingang van de fietsenkelder. Waar kwamen ze vandaan? Suzan keek om zich heen. Het was er stil en leeg.
'Je moet ons nog even een plezier doen'.
Je bent toch wel een lief meisje, zeker?'
Samen kwamen ze op haar af. Paniek maakte zich van nu haar meester.
'Wat zie ik daar, een fles olijfolie'.
'Wat moet jij met zo'n grote volle fles? '
'Zal ik je daarmee eens lekker inwrijven?
'Nee, neeeeeh.....'
'Een klein beetje meewerken, schat'
Ze zag hoe hij zijn broekriem losgespte.
Twee paar handen grepen haar vast en de jongen met de donkere bril duwde haar op de grond en begon aan haar jeans te trekken. Suzan begon te gillen, maar een grote hand smoorde haar geluid. Ze begon wild om zich heen te slaan en te trappen.
Toen zag ze het opeens: in zijn hand hield hij het lemmet vast van een groot mes. Opeens zag ze ook de andere jongen naast zich. Hij hield de fles olijfolie in zijn hand en zwaaide hem hoog boven haar hoofd. Het werd donker...

---------------------------------------------------------------------------
Geschreven voor de oktoberopdracht van 'Het Fantasierijk'
Schrijf een een non-lineair verhaal.
Tweede variant.
Helaas, niet korter geworden....
---------------------------------------------------------------------------

© Matti, 23 oktober 2009
Fictie
 


Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

245. Digital life

Wees gewaarschuwd: dit is een blog van niks, miniem qua toegevoegde waarde. Blog 245 wijd ik maar eens aan het digitale leven op social networks. Ik schrijf maar eens een keer gewoon van me af, recht toe recht aan. Het 'digital life' kan soms erg fluctueren, schommelen of whatever. Vrienden komen en gaan. Dat geeft op zich niets. Echte vrienden, (internationale) contacten, familie en studiegenootjes ontmoet ik weer via een ander medium (FB) en voor mijn werk houd ik alles absoluut buiten hyves. Op hyves, blogger en Trouwcommunities 'dump' ik mijn schrijfexercities. By the way: Om van anglicismen maar niet te spreken: 'Blog van niks' is taalkundig een aanfluiting. Linguïstisch onvermogen. 'Niks' is spreektaal, niets meer en niets minder.

Nadat ik een paar dagen met andere dingen ben bezig was geweest, log ik ergens begin vorige week weer in op hyves. Meteen zie ik dat mijn vriendenaantal fors is gedaald. Er zijn gelukkig ook weer nieuwe vriendenaanvragen. Welkom! Nu moet ik eerlijk zeggen dat het begrip 'vrienden' erg relatief is. De meeste mensen in mijn vriendenlijstje ken ik niet echt ín real life', op een paar na. Dat zijn enkele familieleden, één collegaatje, mensen die ik al eens heb ontmoet, waar ik een redactievergadering (voor een andere externe website) mee heb gehad. Eén contact die ik niet gepland had ( in de sauna, ja heus!) en één waar ik al eens een kop koffie mee heb gedronken. Het grootste deel bestaat echter uit - zoals ik het al eens elders las - 'vage onbekenden'. Nu is dat helemaal geen probleem, want mijn aanwezigheid op hyves wordt slechts ingegeven door het feit dat ik er blogs op publiceer. Dat is ook de reden dat ik hier ben. Wellicht ben ik voor andere hyvers ook een 'vage onbekende'. Ik hoor nu eenmaal niet bij de BN-ers of BH-ers. Anderhalf jaar geleden maakte ik een account aan, begon met 1. Mijn eerste webblog en sindsdien zijn er heel wat schrijvelarijtjes gevolgd. Het is ook bijzonder aardig dat een aantal mensen mij volgt en ook het (betere) schrijfwerk van andere bloggers mag ik graag lezen. Ik leer er ontzettend veel van. Sommigen waardeer ik echt enorm om hun vocabulair. Die staan gelukkig nog in mijn lijst. Opeens signaleer je dan de daling van het aantal vrienden. Meteen vraag ik mij af hoe dat komt. Daar moet ongetwijfeld een reden voor bestaan. Met een speciaal programmaatje kan ik volgen wie er 'stilletjes' van mijn hyves verdwijnen. Sommige namen of Alter Ego's zeggen mij helemaal niets, maar er zijn ook namen bij van vrienden en vriendinnen met wie ik heel wat informatie heb uitgewisseld. Ik respecteer velen van hen enorm! Sommigen zijn haast echte vrienden. Dat schrik je wel even als ze opeens vertrokken blijken te zijn en dan denk ik: waarom zegt men niet gewoon dat ze van je pagina vertrekken? Ik weet het, er is geen enkele verplichting, je hoeft niets te verantwoorden, maar toch... Nadat ik de nieuwe vrienden heb toegevoegd en verwelkomd, wordt het lijstje weer wat voller. Nu gaat het mij absoluut niet om aantallen, want het is onmogelijk om bijna 400 vrienden bij te houden. Gelukkig heb ik er niet ruim 42.000 (Wouter Bos) of 51.000 zoals de bekende hyver van Idols, Nikki K. Dat lijkt me ook onmogelijk om met zoveel mensen een persoonlijke band op te bouwen. Het is al lastig om 'in real life' vier of vijf vrienden goed te onderhouden.
Er gebeuren ook wel gekke dingen, laat ik maar eerlijk zijn. Laatst kreeg ik een nogal compromitterende foto toegestuurd van iemand, een voor mij volkomen onbekende vrouw. Een illustratie van een dubieuze website geplukt en waar men mij in meende te herkennen. No way! Deze 'vriendin' heb ik rigoreus van mijn hyves verwijders en dat haar ook vooraf gemeld.


Zelf heb ik mij een half jaar geleden ook wel eens vergist met het plaatsen van een foto, omdat ik soms met mijn profielfoto's experimenteer via programmaatjes als photofunbox enz. Daarbij probeer ik het allemaal wel netjes te houden. Maar: wie maakt er geen fouten? ik moet de eerste nog tegenkomen.
Het voelt heel vervelend als je vermoed dat er achter je rug om allerlei wilde verhalen over je worden verteld. Toen heb ik echt serieus overwogen om meteen maar met hyves te stoppen. Die gedachte heb ik weer van mij afgezet, want per slot van rekening wil ik wel blijven bloggen. Het credo 'wie schrijft, die blijft', gaat niet zonder meer op. Wees gerust: ik heb besloten om nog maar even te blijven. Wat ik wel gek vind, dat ik opeens van sommige hyves-vriendinnen of -vrienden van de ene op de andere dag niets meer hoor.
Ondertussen ben ik ook met andere dingen bezig en wie weet, komt er ooit een boekje met mijn beste blogs of wellicht een debuutroman. Tegen de tijd dat het zover is, zal ik een ieder informeren. Ik heb nu geleerd dat je ook niet al te veel persoonlijke informatie op het Internet moet zetten. Wie meer van mij wil weten, is denk ik slim genoeg. Van Pippeloentje tot en met uulet, you know ...

Ook is hyves zeker geen datingsite. Sommigen denken van wel. Daar bestaan andere gremia voor. Je moest eens weten wat voor idiote onbetamelijke merkwaardige voorstellen ik soms ontvang. Binnenkort schrijf ik ook daar misschien ook nog wel een blog over! Alvast een tipje van de sluier: ik kreeg vandeweek een uitnodiging om even mijn adresggevens door te SMS-en, want hij (ja een hij - 40-plusser, getrouwd, academicus met een IQ van 142 (zei hij zelf ) wilde mij een leuk presentje toesturen en daarna ook een afspraakje maken in de late avonduren en hij vond het niet erg om te blijven slapen....
Ik wel dus. Hij dacht zeker dat mijn IQ beneden de 80 lag... Slimme manier om zo achter al je NAW- gegevens te komen plus je mobiele nummer (... en nog meer...).

Een tip: Voor dates kun je onder andere bij D-date, Lexa, E-maching, Relatieplanet en dergelijke terecht. Berichten die beginnen met: 'Hey sgatje, zullen wij niet eens samen een keer lekker n*****' of erger nog, verdwijnen in een groot archief...
Voor de rest: ik houd 'in real life 'gewoon contact met de mensen die ik ken en vertrouw. Met alle respect, iedereen mag wat mij betreft doen en laten op hyves, wat hij/zij zelf wenselijk acht. Voordat ik commentaar op dit wanstaltig schrijfsel krijg: ik weet het, dit blog lijkt (taalkundig, linguïstisch) qua adequaat vocabulair helemaal nergens op, maar ik moest het gewoon snel kwijt.



Nog een laatste verzoek:
Als je mijn pagina toch wilt verlaten, neem dan de moeite om even aan te geven dat je je afmeldt.
Nou doei!.

Hoe krijgt ze het weer voor elkaar hè? Veel tekst, weinig zinvols.
Het is bijna weekend. Ik leg even de digitale pen neer. Misschien nog één blogje morgen ...
was getekend, miss Anonymus, alias MJAL, malle babbe, lady digibeet, auteur van Nothing dus..
>> een oud, werkeloos en zielig vrouwtje...gheheheh... ( voor schrijfcompaan S !)


© Matti, 22 oktober 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

244. Cappuccinoblog (4)... Gehaktdag

Het is vandaag woensdag. Vroeger slachtten de slagers zelf hun vee op maandag, hingen en sneden ze het vlees uit op dinsdag en draaiden ze woensdag gehakt van het overgebleven vlees. Vandaar de oerhollandse term 'Woensdag gehaktdag". Voor Kluun (de schrijver) echter niet, Hij gaat TV-opnamen maken met het thema 'Gehaktdag'. Kluun wijkt af van het gangbare Nederlandse patroon, zoals altijd. Ik moest even grinniken. De proefopnamen vinden namelijk plaats op dinsdag. Waarvan acte. Ik dacht nog even: Wat voor vlees hebben we nu weer in de kuip? We zijn toch niet in de Verenigde Staten? Daar is het op dinsdag gehaktdag...

-------------------------
Zie ook:
240. Cappuccinoblog (1)... Italië
241. Cappuccinoblog (2)... Betoverend
242. Cappuccinoblog (3)... Chairman

'Cappuccinoblog', een kort sfeerblog van maximaal 100 woorden.
Idee: http://espressostories.com/


© Matti, 21 oktober 2009
Ook gepubliceerd op mijn Schrijfblog van Trouw.
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

243. Olijfolie

(Ik weet het: deze opdracht heeft de norm qua lengte ver overschreden).
Klik hier voor de andere variant: 246. Olijfolie (II)
------------------------------------------------------------------

Met een gewoontegetrouw gebaar zet ze de spullen op de band. Routinematig pakt de cassière één voor één de producten beet en haalt ze zonder kijken langs de scanner. Vijf voor negen. Net op tijd.
'Dat is twintig drieëntachtig mevrouw.'
'Spaart u zegels?
'Wilt u pinnen?'
'Alstublieft, de kassabon'
'Tot ziens'
Behalve het schudden en knikken van haar hoofd is er nauwelijks contact.

Dankzij de ruimere openingstijden kon ze tegenwoordig op haar gemak alles 's avonds nog even aankopen. Ze deed altijd graag boodschappen bij de Mickey Markt, herkenbaar aan het beeldmerk met de twee grote muisoren. Sommige producten waren hier lager geprijsd dan bij hun grote concurrenten Jambo, SuperFarmer en Alfons Heynen. Ze controleerde nog even of ze alles had. Ja: snelkookrijst, een groot pak Créme de la Créme, een poetsdoek, Rozengeur shampoo, tomaatjes, diepvries-sperziebonen, snijbonen, macaroni, een zak worteltjes, een krop sla, magere vanilleyoghurt, olijfolie, drie houdbare halfvolle melk, een pak verse melk, twee meergranenbroden, drie flessen wijn, waarvan één Merlot en nog wat wattenstaafjes en vlekkenverwijderaar. Bijna sluitingstijd alweer. Het is drie minuten voor negen. 'Is het eigenlijk wel verstandig, om 's avonds boodschappen te gaan doen?, dacht ze in een fractie van een moment. 'Ik ben niet de enige die nog laat over straat gaat', concludeerde ze vervolgens bij zichzelf. Nee, angstig uitgevallen was Suzan niet. Ze stopt haar aanwinst, aanvulling van de wekelijkse spullen, in haar grote crêmekleurige canvas tas. Bij de uitgang ziet ze hem opeens vanuit haar ooghoek: een forse donkergekleurde allochtone jongen. Zo rond de twintig, taxeert ze.
'Hey baby, kun je het allemaal wel dragen?'
'Zal ik even helpen tillen?'
'O, wat een hoop lekkere spullen'
'Ga je dat allemaal zelf opeten?'

'Of zullen we even helpen?'
Dan ziet ze ook de andere knul staan, schuin achter hem, donker haar en een zonnebril op.
Zonnebril? 's avonds om negen uur?
Onwillekeurig trekt Susan haar naveltruitje wat verder naar beneden.
'Ik kan het zelf wel af'
Ze loopt naar haar fiets en hangt de tas aan het stuur. Ze voelt in haar broekzak naar het fietssleuteltje. 'Ik ben mijn mobiel vergeten mee te nemen ...', peinst ze, terwijl ze met haar linkerhand nog even over haar jeans voelt.
'Wij lopen wel even een stukje mee hoor'
'Ben je niet bang in het donker?'
Suzan zegt niets. Vlak achter haar lopen de twee jongens, die net bij het winkelcentrum rondhingen.
Ze had ze wel vaker gezien, meestal stonden ze in een groepje, met een man of zes zeven, op de plek die vol lag met vertrapte bierblikjes en sigarettenpeuken. 'Nog een klein stukje, het fietspaadje langs en dan ben ik er', dacht Suzan.
'Wat zie ik daar, een fles olijfolie'.
'Wat moet jij met zo'n grote volle fles? '
'Ga je je daarmee inwrijven?
Opeens zag ze hem naast zich, terwijl hij langzaam meeholde. Zijn hand strekte zich uit naar haar tas aan het stuur. Ze zette wat meer vaart, Suzan begon wat harder te fietsen.
'Hey schatje, niet zo'n haast hoor'
'Ach, ze zouden het vast goed bedoelen', dacht ze. Helemaal zeker was ze echter niet.
Suzan keek om zich heen. Dit gedeelte van de woonwijk, waar veel forensen wonen, leek er nu opeens veel stiller uit te zien. In de straat die ze net passeerde, brandden hier en daar wat lichten achter de gesloten gordijnen. Ze moest nog 400 meter. Abrupt kwam haar fiets tot stilstand. Ze keek achterom. De andere jongen had haar bagagedrager vastgegrepen en stond uit alle macht te trekken. 'Laat los, joh, doe niet zo stoer'.
Ze kreeg haar fiets niet meer in beweging. 'Ik weet dat het me gaat lukken', prentte ze zichzelf in. Nog even doorzetten en dan ben ik weer thuis. Ze merkte dat haar ademhaling sneller ging dan anders. Ze keek naar het rijtje woonhuizen verderop. 'Laat me los', riep ze.
'Wij gaan jou wel even thuis brengen hoor. Je woont toch alleen?' zei de jongen naast haar.
'Mijn oom wacht op me', bedacht ze snel.
Suzan wees met haar uitgestrekte vinger naar de huizen voor haar.
'Die wacht heus nog wel even op je hoor'. Opeens viel haar de brede grijs van het gezicht achter haar op. De andere jongen greep haar rechterpols vast. Suzan rukte zich los, smeet haar fiets op de grond en zette het op een lopen. Ze rende uit alle macht richting het huizenblok. Om de hoek was haar flat. Ze was de jongens kwijt. Helemaal overstuur wandelde ze de fietsenkelder in.
'Dat gaat zo maar niet'.
Opeens stonden ze weer vlak voor haar. Waar kwamen ze vandaan? Suzan keek om zich heen. Het was er stil en leeg.
'Je moet ons nog even een plezier doen'.
Je bent toch wel een lief meisje, zeker?'
Samen kwamen ze op haar af. Paniek maakte zich van nu haar meester.
'Nee, neeeeeh.....'
'Een klein beetje meewerken, schat'
Ze zag hoe hij zijn broekriem losgespte.
Twee paar handen grepen haar vast en de jongen met de donkere bril duwde haar op de grond en begon aan haar jeans te trekken. Suzan begon te gillen, maar een grote hand smoorde haar geluid. Ze begon wild om zich heen te slaan en te trappen.
Toen zag ze het opeens: in zijn hand hield hij het lemmet vast van een groot mes. Opeens zag ze ook de andere jongen naast zich. Hij hield de fles olijfolie in zijn hand en zwaaide hem hoog boven haar hoofd. Het werd donker...


Geschreven voor de oktoberopdracht van 'Het Fantasierijk'
Schrijf een een non-lineair verhaal.
Misschien ook wel geschikt voor de Scary Corner...

© Matti, 21 oktober 2009
Fictie

Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

242. Cappuccinoblog (3) ... Chairman

De camera's flitsen. Ervoor staat een chairman, die de afgelopen dagen niet rustig heeft gezeten. Hij kiest de slachtofferrol en oogt grijzer. Maar wie zijn de werkelijke slachtoffers, de gedupeerden? 1.700 werknemers of eenvoudige mensen met een bomvolle betaalrekening, waarvan ze geen cent kunnen opnemen? Journaalbeelden worden gevuld, veel blijft in nevels gehuld. Ach, de bewindvoerders zullen heus wel ergens hun declaratie kunnen indienen. Het leed dat DSB heet. De meeste Nederlanders blijven rustig in hun stoel zitten. Ik neem nog een slok cappuccino...

-------------------------
Zie ook:
240. Cappuccinoblog (1)... Italië
241. Cappuccinoblog (2)... Betoverend


'Cappuccinoblog', een kort sfeerblog van maximaal 100 woorden.
Idee: http://espressostories.com/


© Matti, 20 oktober 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs

241. Cappuccinoblog (2) ...Betoverend

In gedachten loop ik door de binnenstad van Firenze met zijn kleurrijke jurken bomvolle uitgedoste modewinkels en exquize schoenenetalages. Hand in hand slenter ik door het betoverende Venezia, met in de andere hand een schijf overheerlijke anguria (watermeloen). In een flits denk ik aan de warme zwoele nacht, ergens op een bovenkamer in Poggibonsi, totdat het daglicht begon te gloren. Ik voel in gedachten de warmte van  handen die mijn schouderbladen vasthouden...en ik voel nog veel meer, een ultiem gevoel, een extase. Iets wat voorbij is.

Zie ook: 240. Cappuccinoblog 1

Idee: http://espressostories.com/
Mijn 'cappuccinoblog' is een korte, uit een paar zinnen geformuleerd blog.
Naar een idee van 'Espresso stories', van de schrijvers Chris Worth en R.P. Bird.
Een kort blog. Enkele kernachtige zinsneden, die niet langer hoeven te worden gelezen dan het drinken van een kop espresso duurt. Mijn intensie: het overbrengen van een gevoel, een sfeerbeeld.
Ik lust geen espresso. Zelf geniet ik meer van cappuccino. Dat duurt net iets langer en cappuccino geeft je het gevoel dat je nog even moet blijven zitten...
Mijn 'cappuccinoblog' telt nooit meer dan 200 woorden, lang genoeg om het even tijdens het drinken van een kop cappuccino, door te lezen en erover na te denken. Dus: Schenk een kop cappuccino in en lees mee.


© Matti, 20 oktober 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

240. Cappuccinoblog (1) ...Italië

Als ik wakker word, hoop ik te horen: 'buon giorno, mio carrissima', Goedemorgen, liefste. Ik zet de gedachte prompt van mij af, maar kan niet voorkomen dat er herinneringsbeelden voorbij flitsen: het strandje ten zuiden van Marina di Cecina, waar we ons koesterden in de warme overvloedige zon; Het terrasje in Siena, waar de chianti zo vol en lekker smaakte, het gezellige restaurantje waar bij het zien van een bruingekleurde Italiaan een onzichtbare 'click' plaatsvond.


------------
Idee: http://espressostories.com/
Mijn 'cappuccinoblog' is een korte, uit een paar zinnen geformuleerd blog. Naar een idee van 'Espresso stories', van de schrijvers Chris Worth en R.P. Bird. Een kort blog. Enkele kernachtige zinsneden, die niet langer hoeven te worden gelezen dan het drinken van een kop espresso duurt. Echter, maximaal 25 woorden red ik niet.
Mijn intensie: het overbrengen van een gevoel, een sfeerbeeld.
Ik lust bovendien geen espresso. Zelf geniet ik meer van cappuccino. Dat duurt net iets langer en cappuccino geeft je het gevoel dat je nog even moet blijven zitten...
Mijn 'cappuccinoblog' telt nooit meer dan 100 woorden, lang genoeg om het even tijdens het drinken van een kop cappuccino, door te lezen en erover na te denken. Dus: Schenk een kop cappuccino in en lees mee.



© Matti, 19 oktober 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.
Meer blogs lezen? Kijk hier voor het Overzicht van mijn blogs

239. Schoorvoetend (deel 4)

Een serie van herinneringen...
Een heerlijke opfrisser

Lees hier de voorgaande verhalen:
49. Zeeland: langs de kust (deel 1)
53. Kindertijd: rollebollen (deel 2)
110. Vakantie: Eiffeltoren, Paris (deel 3)


'Eins, zwei, drei, vier.' Vanaf een afstand hadden we het al gehoord: een duidelijke stem vergezelde zijn passen. We konden hem nog niet zien, maar even later, toen we wat naar beneden waren gelopen, zagen we hem. Nogmaals klonk het duidelijk: 'Eins, zwei, drei, vier'. We waren op vakantie in het Bayerische Wald in Zuid-Duitsland, een aantal jaren geleden. Mijn vriendinnetje mocht die veertien dagen met ons mee en we hadden zojuist een flinke wandeling 'durch dem wald' achter de rug. Veertien, vijftien jaar oud waren we.

Toen we uit het bos, van een heuvel naar beneden waren gelopen, zagen we een rechtvormige betonnen bak en daarin liep een enigszins gezette man, een 55-plusser, met forse overdreven passen rond een soort leuning door het water te stappen. Waarom hij er luid 'een, twee, drie, vier', bij riep, was ons niet duidelijk. Kennelijk om zichzelf moed in te praten. Hij ging het trapje op en aan de andere kant eraf en met dezelfde overdreven stappen, met de knieën hoog opgeheven, ging hij weer verder. 'Kijk, een dikke vette Duitser', zei mijn vriendinnetje, gelukkig net niet hard genoeg, dat hij het kon horen. Ik stootte haar aan: 'Ssssttt, straks hoort 'ie het nog'. We moesten allebei ontzettend grinniken. Giechels, ja, dat waren we. Vlak ernaast, op de kant, stond een vrouw van middelbare leeftijd met een handdoek uitgespreid tussen haar handen te wachten. We waren aangekomen bij een zogenaamd 'wassertret becken'. Het becken werd gevoed met een dun straaltje water, dat ergens uit het niets uit het struikgewas scheen te komen. Paps en mams, die ons al even vooruit waren, stonden al glimlachend te kijken naar het tafereel. 'Herlich, wunderbar', zei de man en hij wenkte ons om er ook maar in te komen. Op een bordje die aan een paal was bevestigd, stond een hele uitleg. Zo'n wassertretbecken war 'erfrissund und heilsam', met andere woorden: gezond en verfrissend voor je voeten. 'Hup pappie, eins, zwei, drei, vier' riepen we en hij deed zijn schoenen uit en stapte al plonsend achter de andere man aan. Het zag er allemaal overdreven en absurd uit, maar ook wij wilden het wel even proberen. Kneippsche Anwendungen im Wassertretbecken Kneipp-Wassertret für gute Durchblutung. Bitte dauerzeit mamimum drei minuten anwenden' of iets dergelijks stond er op het bord, waaruit we begrepen dat het aanbevolen was om niet langer dan 3 minuten in het water rond te stappen. Snel dus onze wandelschoenen en sokken uit en het 'becken' in. Die 'aanbeveling van 'maximum 3 minuten' hadden we eigenlijk niet nodig, want zodra we in het water stapten, sprongen we er ook bijna meteen weer uit. IJskoud was het. Daarna voorzichtig nog eens proberen, maar je voelde de kou langzaam naar boven opstijgen. Je moest dus blijven bewegen, dat was de beste remedie. Vandaar dat die andere man zo parmantig zijn voeten steeds uit het water tilde. Daar gingen wij ook, volgden al lachend zijn (overdreven) voorbeeld en riepen in koor: 'Eins zwei drei vier' en steeds harder.'Eins, zwei, drei vier. Eins, zwei, drei, vier.' De vrouw naast het wasserbecken moest lachen om ons. We hielden het maar een minuutje uit en lieten daarna op het bankje onze voeten weer opdrogen. Wij hadden geen handdoek bij ons, maar dat gaf niets. Peter, mijn broer, kwam toen ook aangelopen met zijn (toen nog) vriendin. Waarom ze zo lang treuzelden en flink achterop waren geraakt, kun je wel begrijpen bij een verliefd stel. Toen we weer waren opgedroogd, voelden we ons als herboren. Zo'n verfrissing van je voeten is best lekker, als je een tijd hebt gewandeld met klamme zweetachtige voeten. Een heerlijke opfrisser. We waren klaar voor de laatste spurt: terug naar de camping.

Wat lijkt de tijd snel gegaan, tien jaar geleden alweer. Hoog tijd om me weer eens op te frissen.


© Matti, 16 oktober 2009
n.a.v. 'Schrijf over herinneringen onder je voeten...'
Ook gepubliceerd op mijn Schrijfblog bij Trouw.
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

238. Natural activity

With 120 words
vervolg op: 237. Alla fine inaspettata (Het onverwachte einde)

Why?
Some answers:

It’s hard because there is no light,
Just faith and hope that it is right.
Then there’s responsibility
To family, friends, to others and to me.

When facing what I could not see,
The courage I must have, to be.
To see life’s path I have to wait.
Alone I must self-motivate.

Among the last I’ll also find
A sense of meaning, peace of mind,
Love uncontained, hope from it springs.
Rewards to all, the ideal brings.

Meaning to life I try to give.
I think this is the way to live.
The ideal weave I cannot see.
It’s natural activity.


Free interpretation on: 'The 1800-word answer to the question: 'What's happening?'




The answer my friend, is blowing in the wind ...


Lees hier mijn verhaal:
237. Alla fine inaspettata (Het onverwachte einde)
233. Una sorpresa (Een complete verrassing)
222. Silenzioso svegliarsi
215. Protezione Solare
207. Bella Prospettiva
178. Ik ga mijn eigen weg
173. Bei negozi (prachtige winkels)
170. Regali de Natale (Kerstcadeaus)
166. Natale con i tuoi (kerstfeest in familiekring)
162. Out of my comfort zone
160. Romance in Toscane (deel 3)... relaxen in de zon
152. Romance in Toscane (deel 2)... het dilemma
144. Romance in Toscane (deel 1)... de ontmoeting
130. Mijn schoenenwinkel



Matti, 5 oktober 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.

237. Alla fine inaspettata (Het onverwachte einde)

Vervolg op een eerder (persoonlijk) blog)
233. Una sorpresa (Een complete verrassing)

Het moet er nu eindelijk dan maar van komen. Ruim drie maanden heb ik er tegenaan gehikt, om dit blog te schrijven. Het is geen perfect (taalkundig dan) en vrolijk verhaal geworden, maar hier is dan het vervolg van mijn belevenissen in Italië. Ik heb het met veel emotie, maar wel zo reëel mogelijk beschreven, dus excuses voor de spellingfouten hier en daar. Waar zal ik beginnen? Ik kan er haast wel vijf blogs over schrijven, maar ik waag het erop het tot één te comprimeren.

Toscane, Poggibonsi, 1 juli 2009
Gisteren hebben we 'thuis' in Poggibonsi de heerlijke pasta van 'di mama' genuttigd. Ik weet niet of alle Italiaanse 'moeders' zo toegewijd het eten kunnen klaarmaken, maar toen ze de schotel binnenbracht, liep ze helemaal te glimmen. Nicoletta, Gio, mama en ik hebben er werkelijk van gesmuld. 'mama' wilde alles over Nederland weten en dan ook wat wij allemaal zo koken. Boerenkool met worst, erwtensoep en stamppot witlof zijn heel onbekende dingen daar. Het was dus best leuk om daar over te vertellen. Na een lange en leuke dag gaan Gio en ik op de avond van de 30e juni samen het stadje in. Een vriend van hem runt een klein restaurantje daar. Hij stelt voor om daar gezellig te gaan eten. Dat is natuurlijk geen slecht voorstel. We gaan iets met vis eten. Het hoofdgerecht heet Tagliatelle con gamberetti e radicchio a salsa cremoso (Een bord vol: tagliatelle met gamba’s en radicchio in een roomsaus). Er zit radicchio en ijsbergsla doorheen. Gio roept de ober en laat een lekker flesje wijn bezorgen. We praten in het Engels, Italiaans (ik wat gebrekkiger) en zelfs Nederlands. 'Iek lekker' zegt Gio en ik schater het uit van het lachen. Als ik zeg: 'Ja, een lekker ventje ben je', kijkt ie mij fronsend aan, grijpt mijn beide handen en zegt: 'Iek begaraip joe mio belle'' en we schateren het uit van het lachen. We praten tijdens het eten over van alles en nog wat. Ook over de toekomst en 'bambini'. Hij zegt dat hij gek is op kinderen. Tja, dan zal je toch eerst getrouwd moeten zijn (tenminste, dat vind ik) Stilletjes hoop ik dat hij na het eten de gelegenheid te baat neemt en me vraagt: 'Mi vuoi sposare? (wil je met mij trouwen?). Zo'n moment zal toch wel eens komen? In gedachten zie ik hem op zijn knieën voor me. Natuurlijk zeg ik ja. Misschien wacht hij tot na het dansen of neemt hij me morgen mee naar een romantische plek...of misschien moet ik toch nog geduld hebben tot de Kerst of volgende zomer. In feite kennen we elkaar natuurlijk wel negen maanden, maar misschien moeten we eerst nog veel meer doorpraten over onze werkelijke verlangens en toekomstideeën. Ook een 'relatie op afstand' is uiteraard niet echt ideaal.
Na een cappuccino, een tijd keuvelen en nog twee glazen wijn vertrekken we en gaan naar de plaatselijke discotheek. Ook daar is de sfeer gezellig. Gio bestelt ook daar een flesje wijn en we genieten enorm, tenminste ik begon aardig lacherig te worden en moest daarna niet al te veel meer drinken. Ook genoot ik de belangstelling van andere Italiaanse mannen en met twee heb ik ook nog even gedanst. Het was al laat (ik schat zeker na drieën) toen we thuis kwamen en Gio ging met me mee naar boven. Ik voelde dat ik door al die glazen wijn niet alles even helder meer zag... ik voelde alleen het verlangen om dicht bij hem te zijn. We begonnen te zoenen en Gio 'hielp' mij met uitkleden...

De volgende morgen word ik wakker door wat vage geluiden van beneden. Ik voel onder de dekens en ben bloot. Natuurlijk. Mijn beha ligt in een hoek van de kamer en mijn zwartje jurkje is slonzig om een stoel gedrapeerd... Nog een paar minuten blijf ik liggen dromen/soezen, voordat ik uit bed stap. Na douchen en ontbijt staat er die dag nog heel wat op het programma, te beginnen met uitgebreid shoppen.

Na een enerverende dag hang ik 's avonds na het avondeten nog even uit het raam van 'mijn logeerkamer' en staar dromerig een loom voor me uit over het schitterende landschap, dat zich niet buiten het dorp voor mij ontvouwt: de cipressen, de wijngaarden en de glooiende heuvels. Het lijkt alsof het hier altijd aangenaam blijft. Met Nicoletta was ik naar de stad geweest en ik scoorde o.a. een leuk lichtblauw topje. Ik kon nu niet te teveel shoppen, want ik zit al bijna aan de tien kilo die ik bij Ryanair kan meenemen. Morgen ga ik met Ryanair vanaf Pisa rechtstreeks naar Eindhoven en dan zit mijn - veel te korte - tijd in Toscane er weer op. Ik staar over het Toscaanse landschap, dat in een serene rust lijkt verzonken. Uit de radio beneden hoor ik een voor mij onbekende Italiaanse zanger... Ik wil net naar beneden gaan, als ik de buitendeur open zie gaan en compleet tot mijn verrassing staat daar iemand, die ik vorig jaar ook al eens een keer ontmoet heb. Heel stil, haast onbewogen, blijf ik staan kijken om de hoek van de deurpost, als ik Giovanni haastig vanuit de kamer het halletje in zie lopen....
Dat moment zal de loop van alle dingen compleet veranderen...

De buitendeur gaar open en daar staat een meisje met zwart lang haar. Ze loopt op Gio af, omarmt hem en begint hem te zoenen. Ik hoor haar zeggen: 'O mio caro' (o mijn liefje). Ik blijf ademloos en sprakeloos boven staan. Ze zien mij niet, want ik kijk om een klein hoekje van de deurpost. Hun gezichten kan ik net niet zien, maar het tafereel voor mij laat aan duidelijkheid niets over. Ze drukt zich tegen hem aan en haar handen glijden van zijn schouders naar beneden, tussen zijn broekriem. Ik hoor Giovanni zachtjes fluisteren: 'Mio principessa...no, Felicia, non qui' (mijn prinsesje, nee niet hier) 'Hij duwde haar zachtjes naar achteren en samen verdwenen ze door de deur naar buiten. Mijn hart staat bijna stil, de adem stokt in mijn keel en de paniek slaat bij mij toe.
Felicia, ja zo heette ze. Afgelopen zomer had hij een scene met haar in een barretje en we hadden er de volgende dag nog lang over doorgepraat. Ik wilde toen het naadje van de kous weten. Het was zijn vriendin geweest, vertelde hij toen, waarmee hij het kort daarvoor - om mij - had uitgemaakt. Dat was dus een leugen, want hij ontmoette haar nog steeds. En nog erger: ze stonden te zoenen, terwijl ik vlak in de buurt was. Uit de houding van hun beiden, kon ik opmaken, dat ze meer hadden met elkaar. Zoiets voel, zo iets weet je gewoon. Ik wierp me op het bed en was even helemaal perplex. Bijna verlamd van schrik en ongeloof blijf ik daar staan. Wat moest ik doen? Ik was woest. Een klein halfuurtje later kwam Gio - alleen - weer terug en ik stoof naar beneden. Wat is allemaal gezegd en gedaan werd, wil ik eigenlijk niet meer terughalen in mijn gedachten. Ik duwde hem vooruit, naar zijn kamer beneden en van de boosheid kon ik geen Italiaanse zin meer voortbrengen. Ik vroeg hem: 'Wie was dat? Is dat je vriendin? Is she your girlfriend? Do you share your bed with her? What are you doing? Hij probeerde het één een ander te 'vergoeilijken' en zei: 'O, no problem, yes she's a girlfriend, but she's just a good friend. Most people have many friends'. De manier waarop hij alles zei of probeerde uit te leggen, sprak boekdelen. Op dat moment trapje ik zijn tafeltje met spullen omver gaf hem een duw naar achteren en riep: 'Finito, it's over and out now', I go back home and I will never see you again. You are a looser, I thought I could trust you (ik dacht dat ik je kon vertrouwen) every ragatta is your principessa (ieder meisje is jouw 'prinsesje'). Helemaal overstuur spurtte ik weer naar boven en hij probeerde binnen te komen, maar ik schreeuwde: 'Go away, you are a big big lyer. Un bugiardo, bugiardo (leugenaar). I will never see you again (ik wil nooit meer zien). Ik beefde en was helemaal overstuur. Nog meer woorden heb ik tegen hem geroepen, waarvoor ik mij achteraf diep schaam en waarvoor mijn docent Nederlands mij op zn minst een 'corrigerende en regulerende tik opmerking' zou hebben gemaakt. Het begon met: jij vuile, vieze k*******. Het lijkt me wijs en verstandig dit onbetamelijk vocabulair buiten dit blog te houden. Het dient geen enkel doel. Ik bleef een tijdlang op mijn kamer en probeerde alles op een rijtje te zetten. Wat moest ik? Hoe moest ik weg?
Een lang verhaal zal ik proberen kort te maken. 's Avonds hield zijn (lieve) moeder een hele tirade tegen hem (zo rap Italiaans kon ik niet volgen). Haar gebaren lieten aan fantasie niets over. Hij ging weg (ik denk naar een barretje ofzo) en kwam pas veel later weer terug. Die nacht heb ik niet geslapen. Ik raak nu al bijna weer overstuur als ik aan alles terugdenk. 's avonds kwam Nicoletta nog met mij praten, zijn moeder en alle goede bedoelingen ten spijt, het vertrouwen was er opeens niet meer. Het afscheid van Gio, de volgende morgen, was erg koel. Hij probeerde zijn arm om mij heen te leggen, maar ik wilde niet. Afscheid nemen van 'di mama' werd nog veel heftiger. Ik besefte mijn onmacht van het Italiaans om gevoelens onder woorden te brengen. Ik omarmde haar en zij veegde mijn tranen af. Nicoletta bracht mij in haar kleine autootje naar het vliegveld, ik nam ook van haar afscheid, haalde tot slot nog eens nadrukkelijk mijn schouders op en verdween achter het douanepoortje.
Toen ik opsteeg, leek het alsof zijn portret, dat ik haarscherp voor ogen had, steeds vager werd Na een tijdje vliegen, vroeg de oudere vrouw naast mij: 'Do you feel well? Ze had mijn tranen vast gezien en reikte me een papieren zakdoek aan. Ik knikte tegen haar en zei: 'Spreekt u maar gewoon Nederlands hoor, want ik hoorde u zonet Nederlands spreken, ik ben ook Nederlandse en ik vlieg terug naar huis'. Daarna heb ik haar summier wat verteld over de gebeurtenissen. Voor mijzelf moest ik het nog in gedachten herhalen: 'Ik heb het uitgemaakt. Ik wil niet leven met een vent die vreemd gaat'. en: misschien wel- nu drong het pas echt tot mij door - met mij, besefte ik me. Onderweg zag ik mijn hele toekomst als kleine brokstukjes uit elkaar vallen...
Het leek zo mooi, Gio was nog goed opgeleid ook en had een vaste baan als planoloog bij de regio Firenze. We hadden zelfs stiekem naar een leuk huisje gekeken op het platteland. Daar zou ik mij zeker kunnen settelen en na flink Italiaans studeren ook nog verder kunnen komen met een job. Mischien zou ik wel een baan daar in Firenze (Florence) kunnen krijgen als taaladviseuse Nederlands of bij en bureau met vertaalservices of iets dergelijks... Nu was alles in duigen gevallen: geen relatie, geen huwelijksaanzoek, niet trouwen met de liefde van je leven.. Ik kon het allemaal wel vergeten. Hij was de liefde van mijn leven niet meer, prentte ik mijzelf steeds in. Maar alles binnenin mij kwam in opstand. Verbaasd kijk ik naar mijzelf hoe rustig en koel ik hem gedag heb gezegd. Van binnen was ik woest, verdrietig, boos en opstandig tegelijk. Waarom? vroeg ik me steeds af. Waarom heeft hij me bedrogen? Nog wel zowat onder mijn ogen. Waarom? Was het dat allemaal waard? Ik moest ook terugdenken aan alles van de afgelopen negen maanden. Het was mij nu al de tweede keer overkomen. Eerst met Gerard, tweeeneenhalf jaar geleden (lees: blog 90. Voor altijd) en nu dacht ik de mooiste, liefste, attente en goed bij mij passende man van heel Europa gevonden te hebben...het werd een fiasco. Ja, deze keer was anders. Ik dacht de liefde van mijn leven gevonden te hebben. Nee dus. Het is over en uit. Ik had de knoop zelf doorgehakt. In gedachten passeerden alle mooie locaties en mensen. Misschien nooit meer het dorpje terugzien, het contact met de lieve moeder van hem en haar bewonderen om haar kookkunsten, zijn leuke zus Nicoletta, nooit meer wandelen tussen de cypressen en het uitzicht op het Toscaanse land en... en....die hele terugreis leek een onwerkelijke film, met flashbacks en persoonlijke herinneringen. Hoe dichter ik naar Nederland kwam, hoe verder Toscane weg leek. Ik bleef piekeren tijdens de reis. Alle vragen borrelden op: Waarom ben ik verliefd op hem geworden? Hield hij eigenlijk wel van mij? Hoe komt het dat ik niets in de gaten had? Waarom moet nu juist mij dit overkomen? Had ik anders moeten handelen? Had ik te snel een resolute beslissing genomen? Wat was er gebeurd als ik hem de gelegenheid had gegeven nog de schade te herstellen? Kon dat wel? Perché ha fatto per me? (Waarom heeft hij me dat aangedaan?) Waarom... wat... hoe... ik kwam er niet uit.

Niets weet ik meer van de rit van het vliegveld naar mijn appartementje. Eenmaal weer thuisgekomen, heb ik mijn koffertje neergezet en ging op bed liggen. Naast dat ik moe was van de vliegreis, voelde ik dat ik emotioneel niet verder meer kon. Ik heb dacht ik de hele middag en avond lang uitgestrekt voorover op mijn bed liggen snikken... 's avonds belde ik het ouderlijk huis. 'Ik kom het weekend naar jullie. Ik heb heel wat te vertellen...'
Ook belde ik daarna mijn hartsvriendin op, die vroeg: 'Hey Matti, meid, Italiëgangster. Hoe was het? Heb je genoten?' 'Carla, luister, ik moet je wat vertellen...'

Dus beste hyves-vrienden, vandaar mijn afwezigheid gedurende meer dan twee maanden met mijn blogs...ik heb nog even tijd nodig om mijn 'draad' weer terug te vinden, maar tijd heelt alle wonden. Ik troost mij met de gedachte dat ik niet de enige ben, die zoiets overkomt.
Ook de inhoudelijke kwaliteit (het vocabulair en de woordkeuze) zal zeker weer mijn aandacht krijgen, maar nu moest ik even mijn gevoel de vrije loop laten...

Oeps, veel te lang blog eigenlijk...Van één ding blijf ik wel dromen:









Toevoeging 4 oktober 17.05 uur:
Nog twee aanvullende blogs maken mijn verhaal compleet, waarvan Gesprek met Carla het belangrijkste is.

238. Natural activity
en:
260. Gesprek met Carla (inmiddels geplaatst, 29 dec. 2009)

Lees hier de eerdere (persoonlijke) blogs:
233. Una sorpresa (Een complete verrassing)
222. Silenzioso svegliarsi
215. Protezione Solare
207. Bella Prospettiva
178. Ik ga mijn eigen weg
173. Bei negozi (prachtige winkels)
170. Regali de Natale (Kerstcadeaus)
166. Natale con i tuoi (kerstfeest in familiekring)
162. Out of my comfort zone
160. Romance in Toscane (deel 3)... relaxen in de zon
152. Romance in Toscane (deel 2)... het dilemma
144. Romance in Toscane (deel 1)... de ontmoeting
135. esrek met tante Janny
130. Mijn schoenenwinkel

Matti, 3 oktober 2009
Reacties op mijn blogs stel ik altijd op prijs.